Asht nji tokë ku as mëdyshja as vuejtja vend s’kanë:
E ku as tmerr të vdekjes ma s’ka.
Atje drujt jan` të mbushun me behar pranvere,
Edhe aroma e fjalëve “Ai asht Unë” kundërmon në erë.
Atje, bleta e zemrës asht e zhytun thellë, thellë, në nektar,
E nuk do asnji knaqsi tjetër.
Kabir (shek. XV)
Shqipëroi: © Pupëza
